Wanneer was voor jou de laatste keer dat je op water durfde lopen? Denk eens terug aan dat moment dat je vol vertrouwen die ene stap zette of in geloof de sprong deed die je al zo lang wilde maken. Weet je nog, dat je je ogen sloot en met een zekere onbezonnenheid je voeten op het water zette? Je had geen enkele zekerheid dat je het zou redden. En toch ging je er voor, omdat wat jij voor ogen had, groter was dan wie jij bent of ooit kan zijn. Herken je dat? Of is dat iets dat buiten je ervaring ligt?
Op water durven lopen, uit de boot stappen, kost moed. Een roekeloos vertrouwen dat het water je zal dragen. Sommigen die dit lezen zullen zeggen: “Dan ben je niet moedig maar over-moedig of knettergek, want op water kan je niet staan”. Iemand die daar ervaring mee heeft, is Petrus. Lees maar eens in Mattheüs 14:22-33. ‘Knettergek’ als hij was sprong hij midden in een gigantische storm uit de boot. Waarom? Omdat hij zag op Iemand die groter was dan hemzelf, groter dan de krachten van de storm en die alle natuurwetten tart door Zelf op het water te gaan staan: zijn naam is Jezus. Met het oog gericht op Hem, liep Petrus over het water naar Hem toe.
Er zijn meerdere momenten in mijn leven geweest dat ik een sprong in het diepe heb gemaakt. Vaak met gesloten ogen, maar in vertrouwen op Hem. Toch verliep het soms anders dan ik had gehoopt. Lag er aan het eind van de sprong een desillusie te wachten of klapte ik met een harde smak tegen een onwrikbare muur van verzet. Net als bij Petrus die werd overmand door de storm en door het ijs zakte, toen hij zag op de woeste golven. Het is mij enkele keren gebeurd, dan schreeuwde ik het uit van angst of huilde van teleurstelling.
Toch ben ik nooit gestopt met springen, ondanks het risico op zinken of verdrinken. Want elke sprong bracht mij dichter bij Hem. Door het ‘onmogelijke’ te doen, door verworven zekerheden op het spel te zetten en de angst voorbij te gaan heb ik ontdekt dat Hij, Jezus, er steeds bij is. Zijn hand heeft mij altijd door het water heen gedragen. Zijn hand troost en heelt mij als ik vastloop en het niet meer weet. Zijn hand nodigt mij uit om Hem te blijven vertrouwen: niet op te geven om te leren lopen op het water. Daarom is mijn gebed: