In één beeld is gevangen wat coachen voor mij betekent. In de ruimte staan, vrij en ongedwongen. Uitzien naar boven, ontvankelijk en verwachtingsvol. En luisteren naar het onverwachte dat zich aandient. Als ik samen met mijn coachee over het grasveld loop, horen we ver boven ons hoofd iets klapperen. We kijken nieuwsgierig omhoog en zien vier parachutisten die één voor één uit het vliegtuig springen. Met bewondering voor hun moed staren we naar de lucht. ‘Welke sprong heb jij nu te maken?’, vraag ik de coachee terwijl we naar boven blijven kijken. Drie parachutes gaan open, de vierde parachutist blijft vallen. ‘En als je parachute niet direct opengaat, wat dan?’, vraag ik er achteraan. Het blijft even stil, dan zegt mijn coachee: ‘Ik zie ‘m niet meer’. Mijn ogen zoeken mee. Samen speuren we de hemel af totdat de coachee een vierde valscherm spot en naar boven wijst. Met een lichte verademing kijken we elkaar aan. Daarna spreken we over de moed om los te laten, over vertrouwen en welk zetje nodig is om de sprong echt te maken.

Coachen is onder andere het vraagstuk bekijken vanuit ander perspectieven. Voor wie gelooft is de oproep: “Richt u op wat boven is, niet op wat op aarde is” (Kol. 3:2). God geeft een perspectief dat verder reikt dan de beperkte werkelijkheid waarin wij zitten. Deze oproep verwijst naar de belofte dat ons “leven is verborgen in Christus met God” (Kol. 3:3). Anders gezegd: Hij is onze valscherm, onze parachute, onze vangnet. Om vanuit dat perspectief samen met de coachee naar boven te kijken en te spreken over wat dat concreet betekent voor zijn vraagstuk, daar word ik enorm blij van. Omdat er dan dingen gebeuren, die verder gaan dan ik als coach kan bewerkstelligen. Dan doe ik een stap achteruit en zie ik dat God aan het werk is. Niet ik, maar Hij.

Daar herinnert deze foto mij aan. Dat is hoe ik coach wil zijn. Verlangend uitzien naar boven, dat Hij Zijn werk zal doen en dat ik op tijd een stap terug kan zetten.