Schrijven is voor mij een manier van verwerken. Tijdens het schrijven van mijn nieuwste boek ‘Metgezel’ (verschijning najaar 2024), herbeleefde ik het moment dat mijn lieve Janine enkele jaren terug een hersenbloeding kreeg. De beelden en gevoelens die ik ervoer waren zo overweldigend dat ik meerdere keren het schrijfproces moest onderbreken. Een golf van emoties bracht me terug naar het moment dat de arts vertelde dat Janine het misschien niet zou redden. Terugkijkend op die fase van ons leven, moet ik denken aan een bijzondere gebeurtenis die ik graag met je wil delen. Als een bemoediging, maar ook omdat het mijn roeping en mijn professie raakt.

Wonderwel heeft Janine het overleefd. Er volgde een intensieve periode van revalidatie. Op een dag zat ik aan de keukentafel. Ik was moe en dacht na over onze toekomst, toen ik werd opgeschrikt door een harde klap op het keukenraam. Enkele meters verderop zag ik een bruin mereltje liggen. Ik snelde naar buiten en zag dat het naar adem snakte. Het hartje ging als een razende tekeer. Voorzichtig pakte ik het vogeltje op en koesterde het tussen mijn handen. Ondertussen sprak ik lieve woorden. Het beestje werd rustiger. Na een half uur deed ik een poging om het op de grond te zetten, maar het kroop terug in mijn handen. Zo heeft het nog een tijdje bij mij gezeten. Uiteindelijk wipte het na een derde poging uit mijn hand. Met kleine hupjes verdween het in de struiken, de wereld in.

Alsof dat niet bijzonder genoeg was, viel een uur later een ansichtkaart in de brievenbus. Je ziet de kaart op de foto. Ik was met stomheid geslagen. Dit was precies hetzelfde vogeltje, gekoesterd door twee handen! Alsof er een foto was gemaakt van het moment dat ik net had meegemaakt. Toen ik de kaart omdraaide, stokte mijn adem. Achterop de kaart stond Psalm 116:7-8 afgedrukt: “Kom weer tot rust mijn ziel, de Heer is je te hulp gekomen. Ja, U hebt mijn leven ontrukt aan de dood. Mijn ogen gedroogd van tranen, mijn voeten voor struikelen behoed”.

Ik weet niet hoe lang ik met die kaart in mijn handen heb gestaan. Dit was precies wat wij hadden ervaren, maar ook wat ik nodig had om te kunnen blijven volhouden. Hij had Janine gered van de dood en onze tranen gedroogd. We mogen schuilen in Zijn handen. Hij zorgt voor ons, net zoals ik voor dat vogeltje mocht zorgen. Maar het kaartje bracht me ook terug naar mijn roeping om een metgezel te zijn voor hen die een klap te verwerken hebben of op zoek zijn naar hun plek in deze wereld.

Ik wil een metgezel zijn, die weet dat zijn leven is geborgen in Gods hand. Van daaruit mag ik spreken, schrijven, opleiden, trainen en coachen. Met als doel dat anderen tot ontwikkeling en groei komen. Wil jij dat ook of wil je er meer over weten? Kijk dan hier voor ons aanbod.