Gevangen in het moment was ik getuige van de tijd die even stopte met tikken. In het tedere schouwspel even verderop, zag ik hoe verleden en heden voor een ogenblik samensmolten.

Daar stond mijn opa met kromme rug. Zijn ene hand steunend op een stok en zijn andere hand leunend tegen de oude appelboom die gewillig haar zachtroze bloesem liet vallen.

Door de gebroken vensters van zijn ogen tuurde hij naar zijn goed onderhouden huis. Eigenhandig verdiend met hard werken. Het lag er schoon en netjes bij: zoals het hoort.

Hij zuchtte diep en keek opzij naar wat ooit een weelderig groentenparadijs is geweest. Zijn grote trots was verworden tot een schrale moestuin, bedekt met oud loof en bruine bladeren.

Het viel hem zwaar om dit aan te zien. Daarom helde hij tegen de achtergrond van een paar verdwaalde bonenstaken, lichtjes achterover en gaf een korte knik. Een laatste groet, een eerbetoon aan een goede tijd.

Toen maakte hij zich resoluut los van de boom die hij ooit zelf had geplant. Al schuifelend verliet hij zijn vertrouwde plek, om op weg te gaan naar een plaats waar hij niet voor had gekozen.

Hij kwam te wonen in een vreemd huis met wel honderd kamers, waar hij tot zijn laatste dag werd verzorgd. Zonder moestuin en zonder boom om onder te schuilen. Boven zijn bed hing aan de wand, een foto van het huis met de oude appelboom. Als herinnering aan een kostbare tijd.

Gaandeweg de tijd is de foto verdwenen, niemand weet waar het is gebleven. Zelfs de appelboom is mettertijd omgezaagd. Maar het beeld van opa onder die boom zal ik nooit vergeten. Want op dat moment werd het leven op waarde geschat. De tijd stond even stil, om een eervol saluut in ontvangst te nemen.

***

Achtergrond – In 1992 liep ik van mijn ouderlijk huis naar opa’s woning aan de overkant van de straat. Dichterbij gekomen zag ik hem staan onder de oude appelboom. Van een afstand keek ik heimelijk naar het innig tafereel: mijn opa die in stilte en alleen -aan de vooravond van zijn vertrek naar het verzorgingshuis-, op een waardige wijze afscheid nam van zijn vertrouwde plek. Naarmate ik zelf ouder word, besef ik hoe waardevol het is om af en toe stil te staan en de tijd die ik heb en die is geweest bewust te eren en te waarderen.