Ik zag hem te laat. Verborgen achter de spijl van de autoruit kwam de oudeheer ineens tevoorschijn. Ik moest stevig remmen. De man begon te slingeren. Ik maakte met mijn armen een ‘sorry’ gebaar, maar kreeg een gebalde vuist terug, inclusief een scheldkanonnade. Ik reageerde terug met een glimlach, maar dat gooide alleen maar olie op het vuur. Al scheldend fietste hij verder. Ik kan me voorstellen dat hij schrok, maar om dan zo te reageren.

Ik vond dat nogal asociaal. Ik wil anders zijn. Niet zoals die man, maar in de gezindheid van Jezus. Zoals staat in Filippenzen 4:5 “Laat uw vriendelijkheid bij iedereen bekend zijn. De Here is dicht bij u”.

Kort daarna werd ik beproefd. Ik stond bij een bushalte toen er een vies uitziende man voor me kwam staan. Ik zag zijn verwilderde baard en rotte tanden toen hij vroeg om geld. Ik zei dat ik geen contanten had. Maar hij bleef vragen. Sigaretten? Nee, ook niet. Hij bleef aandringen. Ik probeerde hem te negeren, maar zag teleurstelling in zijn ogen. Toen draaide hij zich om en liep weg. Terwijl ik hem nakeek, kwam er een meisje van de andere kant van de straat aanrennen. Ze gaf hem een zak witte bollen en wat bananen.

De ogen van de zwerver bleken een spiegel. In zijn ogen zag ik mijn eigen teleurstelling. Ik was teleurgesteld in mezelf. Ik voelde me schuldig. Later heb ik er om gehuild. Ik had best iets kunnen geven. Een vriendelijk woord, een gebed of wat lekkers. Ik had koekjes in mijn rugzak. Maar daar dacht ik niet aan. In plaats van te bedenken wat ik voor deze man had kunnen doen, wende ik mij van hem af.

Vriendelijkheid vind ik een belangrijke waarde in de professionele setting, in de omgang met een klant of een collega. Maar vriendelijkheid gaat ook over karakter en levenshouding. Daar wil ik in groeien, de ander zien en vriendelijk zijn als het er op aankomt…