Meneer Hess
“Meneer Kamphuus is overleden en de Franse les vervalt”, zei de leraar. Geschokt keken we elkaar aan. Gistermiddag hadden we hem nog lopen stangen en had hij de les eerder beëindigd. En nu was hij dood? Een kleine week later was de begrafenis. De dag daarop ging de Franse les gewoon door. Het voelde unheimisch toen we het lege klaslokaal binnenliepen. Ik ging achterin de klas zitten. Al een week lang liep ik rond met een schuldgevoel: hij heeft toch geen hartaanval gekregen, omdat wij hem zo zaten te jennen?
Mijn gedachten werden abrupt onderbroken toen meneer Hess, de oud-directeur van school, kwam binnenlopen. Vorig jaar met pensioen gegaan, maar nu terug om de Franse les over te nemen. Als de naam van meneer Hess viel, werd er met ontzag over hem gesproken. Hij was een man met visie en een uitgesproken mening. Hij ging voor de klas staan, zette zijn aktetas neer en plaatste zijn handen in zijn zij. Het was muisstil.
