Gaandeweg het coachen ontstaat er iets. Eerst heb je niets, dan ontstaan er een paar losse eindjes die zich stilaan verweven met nieuwe inzichten, en iets voortbrengen dat nog niet is geweest. Dat noem ik de kunst van coachen.
Coachen is onder andere het vraagstuk bekijken vanuit ander perspectieven. God geeft een perspectief dat verder reikt dan de beperkte werkelijkheid waarin wij zitten. Kijk daarom ook naar boven…
Coachen is een ambacht waar je alleen goed in kan worden door veel kilometers te maken en onderweg een groot arsenaal aan inzichten en vaardigheden te verwerven die je helpen omgaan met (onverwachte wendingen in) het proces van groei en verandering. Het aanleren van coachtechnieken of een (one-fits-all) stappenplan, maakt je nog niet tot een coach.
Wanneer was voor jou de laatste keer dat je op water durfde lopen? Denk eens terug aan dat moment dat je vol vertrouwen die ene stap zette of in geloof de sprong deed die je al zo lang wilde maken. Weet je nog, dat je je ogen sloot en met een zekere onbezonnenheid je voeten op het water zette? Je had geen enkele zekerheid dat je het zou redden. En toch ging je er voor, omdat wat jij voor ogen had, groter was dan wie jij bent of ooit kan zijn. Herken je dat?
Schrijven is voor mij een manier van verwerken. Tijdens het schrijven aan mijn nieuwste boek ‘Metgezel’ (verschijning najaar 2024), herbeleefde ik het moment dat mijn lieve Janine enkele jaren terug een hersenbloeding kreeg. De beelden en gevoelens die ik ervoer waren zo overweldigend dat ik meerdere keren het schrijfproces moest onderbreken. Een golf van emoties bracht me terug naar het moment dat de arts vertelde dat Janine het misschien niet zou redden. Terugkijkend op die fase van ons leven, moet ik denken aan een bijzondere gebeurtenis die ik graag met je wil delen. Als een bemoediging, maar ook omdat het mijn roeping en mijn professie raakt.
Er is een bankje waar bijna wekelijks wonderen plaats vinden. Elke dag zijn er passanten die even op het bankje zitten, zonder te beseffen dat ze zich op ‘heilig grond’ bevinden. Je zou het ook niet zeggen als je naar het bankje kijkt. Het hout is verweerd en op sommige plekken roesten de bouten die de planken met de betonnen staanders verbinden. Niets bijzonders, zou je zeggen. Toch is het een speciaal bankje.
“Meneer Kamphuus is overleden en de Franse les vervalt”, zei de leraar. Geschokt keken we elkaar aan. Gistermiddag hadden we hem nog lopen stangen en had hij de les eerder beëindigd. En nu was hij dood? Een kleine week later was de begrafenis. De dag daarop ging de Franse les gewoon door. Het voelde unheimisch toen we het lege klaslokaal binnenliepen. Ik ging achterin de klas zitten. Al een week lang liep ik rond met een schuldgevoel: hij heeft toch geen hartaanval gekregen, omdat wij hem zo zaten te jennen?
Mijn gedachten werden abrupt onderbroken toen meneer Hess, de oud-directeur van school, kwam binnenlopen. Vorig jaar met pensioen gegaan, maar nu terug om de Franse les over te nemen. Als de naam van meneer Hess viel, werd er met ontzag over hem gesproken. Hij was een man met visie en een uitgesproken mening. Hij ging voor de klas staan, zette zijn aktetas neer en plaatste zijn handen in zijn zij. Het was muisstil.
In een doos met oude jeugdspullen, die meer dan 20 jaar ongeopend is geweest, vind ik mijn oude beplakte goochelboek. Niet zo’n kindereditie, maar één met echte trucs: schouwburgwaardig. Al bladerend door de illusies die worden onthuld, gaan mijn gedachten terug naar 25 januari 1981.
Ik zag hem te laat. Verborgen achter de spijl van de autoruit kwam de oudeheer ineens tevoorschijn. Ik moest stevig remmen. De man begon te slingeren. Ik maakte met mijn armen een ‘sorry’ gebaar, maar kreeg een gebalde vuist terug, inclusief een scheldkanonnade. Ik reageerde terug met een glimlach, maar dat gooide alleen maar olie op het vuur. Al scheldend fietste hij verder. Ik kan me voorstellen dat hij schrok, maar om dan zo te reageren. Ik vond dat nogal asociaal. Ik wil anders zijn. Niet zoals die man, maar in de gezindheid van Jezus. Zoals staat in Filippenzen 4:5 “Laat uw vriendelijkheid bij iedereen bekend zijn. De Here is dicht bij u”.
Dat is wat de Heilige Geest doet in de harten van mensen die tot geloof komen én daarvan getuigen naar andere mensen. De Heilige Geest opent de ogen voor wie Jezus is en geeft kracht, verlangen en vrijmoedigheid om dat door te geven. Zo heeft het geloof zich als een olievlek door de eeuwen heen verspreid, dwars door de verdrukking heen. De dag voor Pinksteren waren de discipelen bang dat ze herkend zouden worden als volgeling van Jezus en ze verborgen zich. Maar na Pinksteren konden ze zich niet langer verstoppen. De Heilige Geest dreef hen om op te staan en vrijmoedig over Jezus te vertellen (Hand. 4: 13, 31).
